Een pdf-versie van deze column vind je hier
Enige tijd geleden bezocht ik een natuurgeneeskundig therapeut waarover ik goede verhalen had gehoord. Het was niet gemakkelijk een afspraak te maken, maar voor mij voelde dat als een pre voor deze therapeut; hij had het blijkbaar druk. Bij de eerste afspraak werd ik 20 minuten na de afgesproken tijd opgehaald. Vervolgens kreeg ik een uiteenzetting van deze therapeut over zichzelf en wat hij de afgelopen jaren ontdekt had. Na twee kleine testjes werd ik vervolgens weer naar de wachtkamer verwezen. Daar zat ik weer 20 minuten alleen en zonder enige uitleg. Uiteindelijk ben ik vertrokken uit de wachtkamer en heb ik hem een mail gestuurd dat hij mogelijk heel deskundig was, maar dat ik ervoor koos bij hem geen behandeling te ondergaan.
Dit is natuurlijk een extreem voorbeeld. Maar het geeft tegelijkertijd aan hoe er splitsing kan ontstaan tussen deskundigheid en ontmoeting. Als client kom ik met een hulpvraag en troep hierbij de deskundigheid van de therapeut in, maar ik heb ook behoefte aan een contact van mens tot mens. Als mijn hele persoon uitgenodigd wordt in de ruimte middels een uitdrukkelijke welkom, een vriendelijk gesprek en een warme betrokkenheid kan ik vanuit ontspanning mij hulpvraag neerleggen. Ik heb om te beginnen een horizontale relatie nodig om me kwetsbaar te kunnen tonen. Dit vraagt ook een zekere transparantie en kwetsbaarheid van de therapeut. Wie is hij of zij als persoon?
Een ex-student van mij vertelde me onlangs dat een van de dingen die ze van mij als docent geleerd had was haar cliënten bij elke sessie opnieuw welkom te heten. Er waren zelfs cliënten die haar er op wezen als ze dit vergat. Dit verwijst voor mij naar het belang van de ontmoeting binnen de therapeutische relatie. Binnen ieder therapeutisch kader hebben we niet allen een relatie van therapeut tot client, maar ook een relatie van mens tot mens. Het waarderen en een plek geven van deze menselijke relatie kan een belangrijke bijdrage leveren aan het genezingsproces van de client.
‘therapeut en cliënt worden beiden regelmatig geconfronteerd
met hun kwetsbaarheid ten opzichte van het leven’
Op het moment dat ik de client welkom heet, nodig ik zijn hele mens-zijn uit in de ruimte, niet alleen zijn hulpvraag of probleem. Als ik dan ook nog een kort vriendelijk gesprek voer, kan de client vanuit ontspanning met zijn of haar hulpvraag komen. De hulpvraag wordt dan voorgrond, maar de gehele persoon van de client blijft voor ons beiden als achtergrond voelbaar aanwezig. Bij mij treedt mijn deskundigheid op de voorgrond, maar ook mijn betrokkenheid als persoon blijft voelbaar aanwezig. Op deze manier kan ik blijven resoneren met mijn client als mens en krijg ik vaak ook meer achtergrondinformatie die van belang kan zijn in mijn aanpak.
Binnen iedere therapeutisch kader wordt de relatie voor een belangrijk deel ingekleurd door het gegeven dat de client een hulpvraag heeft en ik als therapeut naar beste vermogen mijn deskundigheid aanwendt. Als het vervolgens hierbij blijft is de enige relatie die dan ontstaat een verticale. Er ontstaat een kader waarin de genezing vanuit mijn diagnose en behandeling lijkt te moeten gebeuren ‘aan’ de client. En we weten ook al veel langer dat de genezing minstens gedeeltelijk ‘uit’ de client zelf moet komen, waarbij vertrouwen in het genezingsproces een belangrijke rol speelt. Wat is er voor nodig om dit vertrouwen in de client te laten toenemen? Dat is precies het menselijke contact, naast een verticale relatie tussen de client en mij als deskundige een horizontale relatie van mens tot mens.
Een ander belangrijk gegeven is dat nagenoeg alle ziektebeelden gepaard gaan met spanning, een fysieke contractie, welke de genezing vertraagt of zelfs het ziektebeeld in stand houdt. Soms is de fysieke contractie op een diepe laag in het systeem zelfs de directe oorzaak van het ziektebeeld. Bij een traumatische ervaring weten we bijvoorbeeld dat deze contractie plaatsvindt op het niveau van het zenuwstelsel. Een vriendelijke aanwezigheid en relationele beschikbaarheid van mij als therapeut kan bij de client een (begin van) ontspanning teweeg brengen, wat het genezingsproces bevordert.
Contractie betekent vaak ook zich terugtrekken uit sociaal contact. Veel ziektebeelden veroorzaken eenzaamheid of komen zelfs voort uit eenzaamheid. Ook daarom bestaat een belangrijk deel van de genezing altijd uit herstel van het menselijk contact, een vriendelijke en begripvolle benadering van mijn cliënten die bij mij aankloppen in hun hoop op genezing.
Gepubliceerd jan/feb 2019 | VAKBLAD NATUURLIJKE & INTEGRALE GEZONDHEIDSZORG | www.vnig.nl
0 reacties