Persoonlijke Begeleiding en Supervisie

Psychotherapie is een vreemd vak. Ik oefen het inmiddels ruim 30 jaar uit. De laatste tijd kijk ik er vaak als volgt naar: ik zit als therapeut met een cliënt in een ruimte en we creëren op die manier een situatie alsof de cliënt een individueel probleem heeft. Iets wat eigenlijk nooit waar is. Er is altijd een context waar de cliënt vandaan komt en die zich niet vanzelfsprekend laat zien in de setting die we in de sessiekamer gecreëerd hebben. Ook de context van de therapeut lijkt er in deze setting nauwelijks toe te doen. Er is dus vooral heel veel niet. En vervolgens gaan we samen aan de slag.

Psychotherapie is ook een heel mooi vak. Er is waarschijnlijk geen plek waar iemand zoveel van zichzelf durft te tonen als in de therapeutische setting. Juist het samen in een ruimte zitten kan de veiligheid creëren waarin de cliënt werkelijk naar buiten kan komen, zijn of haar diepste zielenroerselen, worstelingen en geheimen kan vertellen. We worden vaak ook een soort biechtvader. Sommige wezenlijke zaken worden voor het eerst verteld en er wordt voor het eerst naar geluisterd.

Naast psychotherapie ben ik de afgelopen jaren steeds meer supervisie gaan geven. In de supervisie kijken we zowel naar de cliënt als naar de therapeut, soms meer naar de een, soms meer naar de ander, vaak naar de relatie tussen beiden. Op die manier krijgt de een op een setting tussen therapeut en cliënt zelf context: er kijkt iemand mee. De blinde vlekken die bijna niet te ontwijken zijn in de een op een setting krijgen de kans aan het licht te komen. Overigens geldt hetzelfde ook weer voor mij als supervisor: ik dien ook mijn eigen context te creëren om mijn blinde vlekken, ook in relatie tot mijn supervisant, de ruimte te geven aan bod te komen.

Omdat ik een systemische achtergrond heb, ben ik me doorgaans meer bewust van de context waar ik of wij in zitten. Tegelijkertijd is context in onze cultuur niet vanzelfsprekend aanwezig. We hebben geleerd op eilandjes te leven en anderen niet lastig te vallen met onze worstelingen. We zijn niet meer gewend te leven in een community, een vanzelfsprekende bedding die er altijd is. Vaak is dit dan ook het onderliggende probleem van de cliënt: het isolement waardoor je denkt dat jij de enige bent die worstelt met deze somberheid, dit verdriet, deze boosheid en vooral deze alleenheid.