Life in Progress
Life in Progress betekent voor mij dat het leven altijd een volgende stap kent. Vaak weten we niet waar die volgende stap toe leidt, maar voelen we al wel de uitnodiging om in beweging te komen, een andere afslag te nemen of een nieuwe weg in te slaan. Toen ik directeur werd van Bodymind Opleidingen wist ik al dat dit voor een beperkte periode in mijn leven zou zijn; ik dacht aan vijf tot tien jaar. Later las ik bij Manfred Kets de Vries dat je houdbaarheidsdatum als CEO zeven jaar is plus of min twee, dus ik zat er niet ver naast. Na 11,5 jaar, nu al weer een ruim aantal jaren geleden, droeg ik het stokje over.
De volgende stap heeft altijd iets onbekends en voelt daaroim, naast een verlangen, als een risico. Er is moed voor nodig, niet de moed die door de wil wordt aangestuurd, maar eerder een moedig hart. De andere kant daarvan wordt uitgedrukt als: ‘je weet wat je hebt, je weet niet wat je krijgt’. Dit draagt de uitnodiging in zich van een min of meer behoudend bestaan waarin weinig of geen risico genomen wordt. Mijn cliënten en supervisanten houd ik vaak voor dat twee dingen in het leven belangrijk zijn: blijven verlangen en blijven bewegen.
Toen Hanke en ik, samen met haar dochter, in Houten een huis met praktijk kocht dachten we daar minstens 20 jaar te blijven wonen. Na 3 jaar verhuisden we naar de Achterhoek. Inmiddels heeft ons dat het leven in een buurtgemeenschap opgeleverd, waarin de oude waarden van ‘naoberschap’ voortbestaan en deels op een nieuwe manier worden vormgegeven. Het uitgangspunt daarbij is dat je elkaar nodig hebt en dat je met elkaar verder moet. Zoals iedere nieuwe bewoner hier werden we verwelkomd met het ‘zetten van de boog’, een met takken en roosjes versierde ijzeren boog die bij ons voor de deur werd gezet, waarna een groot deel van de buurt toekeek hoe wij het lint voor ons eigen huis door knipten. Toen we voor dit huis kozen hadden we geen idee van wat er verder aan vastzat. Maar blijkbaar had ons verlangen naar ‘rust en ruimte’ deze vorm aangenomen. We kregen de levende community daarbij in de schoot geworpen.
Natuurlijk hebben we weer besloten hier oud te worden. En we gaan zien wat de toekomst ons nog meer brengt in de zin van ‘always being. always becoming’. Ondertussen vraag ik me regelmatig af wat de bedoeling is van wat ik nog in mijn werk doe. Ik ben tenslotte dit jaar 70 geworden. Dit mezelf bevragen heeft voorlopig weer geleid tot een paar nieuwe initiatieven: een workshop over Genderdiversiteit en een masterclass over Ethisch Handelen, allebei zeer actuele thema’s. Beiden verzorg ik samen met anderen, Ethisch Handelen voor het eerst ook samen met mijn vrouw Hanke. Voor haar is het een van de centrale thema’s in haar werk op de Hogeschool Utrecht en heeft het haar bijzondere aandacht. Op deze website staan nu ook verschillende artikelen van haar.
Veel leesplezier en graag nodig ik je uit bij een van onze activiteiten.
